Jindřich II.

Kníže Jindřich II. Pobožný


vládl: 1238-1241
URL : https://www.valka.cz/Jindrich-II-t21987#83729 Verze : 0
Uzupełniająco Kníže Jindřich II. Pobožný


Henryk II Pobożny (ur. 1196/1207 - zm. 9 kwietnia 1241), książę legnicki, krakowski i wielkopolski 1238- 1241 (do 1239 tylko w południowej Wielkopolsce po linię rzeki Warty. Przez cały okres nad ziemią kaliską i rudzką (wieluńską) wyłącznie opieka nad małoletnimi książętami). W latach 1238 - 1239 rządy w księstwie opolskim i opieka nad sandomierskim.


Henryk II Pobożny był trzecim pod względem starszeństwa synem Henryka I Brodatego i świętej Jadwigi z Andechs (po zmarłym w dzieciństwie Bolesławie i Konradzie Kędzierzawym). Nie wiadomo dokładnie, kiedy się urodził, pierwszą pewną wiadomość o nim mamy dopiero z 1208 roku. Już jednak pięć lat później wobec tragicznej śmierci brata Konrada na polowaniu, Henryk stał się jedynym dziedzicem Dolnego Śląska.


Między 1214 a 1218 rokiem ojciec ożenił Henryka z księżniczką czeską Anną, córką króla Czech Przemysła Ottokara I, co umożliwiło Henrykowi I aktywniejszą politykę międzynarodową. Henryk I Brodaty dość szybko dopuścił swego jedynego pozostałego przy życiu syna do współrządów, gdyż już od 1222 roku potwierdzał on dokumentowe nadania ojca. Dwa lata później dysponował też już odrębną pieczęcią, dworzanami i notariuszem.


W 1227 roku doszło do tragicznych wypadków w Gąsawie, w wyniku których zginął książę krakowski Leszek Biały, ciężko zaś rannny został Henryk Brodaty. Wtedy to po raz pierwszy ciężar rządów spoczął na barkach Henryka II. Po raz drugi miało to miejce dwa lata później, kiedy Henryk Brodaty znalazł się w rękach Konrada I Mazowieckiego. Z regencji tej musiał się wywiązać Henryk II doskonale, skoro w latach następnych ojciec nadal powierzał mu odpowiedzialne zadania, jak m.in. kierownictwo nad kampanią w latach 1229-1230, mającą na celu odzyskanie i zabezpieczenie Lubusza, zaś w latach 1233 i 1234 Henryk II Pobożny aktywnie wspierał działania ojca w jego akcjach w Prusach i Wielkopolsce.


Ukonorowaniem tej ścisłej współpracy było oficjalne mianowanie Henryka II Pobożnego w 1234 roku koregentem. Nastąpił też wtedy formalny rozdział władzy - Henryk I Brodaty zaczął używać tytułu księcia śląskiego i krakowskiego, zaś Henryk II Pobożny - księcia (wielko)polskiego i śląskiego. Na samodzielne rządy przyszło Henrykowi Młodszemu czekać do 19 marca 1238 roku, kiedy to w Krośnie Odrzańskim zmarł Henryk I Brodaty.


Silne i niepodważalne rządy Pobożny sprawował tylko na dziedzicznym Dolnym Śląsku. W Wielkopolsce (po linię rzeki Warty, gdyż w pozostałej części utrzymał się Władysław Odonic) i ziemi krakowskiej tytuł do sprawowania opierał się na elekcji możnych (wprawdzie istniał jeszcze testament byłego księcia krakowkiego i wielkopolskiego Władysława Laskonogiego, oddający całość dziedzictwa po nim Henrykom Śląskim, ale zarówno Władysław Odonic, jak i Konrad Mazowiecki nic sobie z tego nie robili).


Na Opolszczyźnie i Ziemi Sandomierskiej Henryk II Pobożny sprawował władzę z tytułu opieki nad dorastającymi Mieszkiem II Otyłym i Bolesławem V Wstydliwym. Właśnie te ziemie pierwsze wyłamały się spod jego rządów. Wprawdzie Henryk pozostał w dobrych stosunkach z nowymi książętami Opola i Sandomierza, lecz musiał zwrócić im suwerenną władzę, co więcej: zwrócenie Mieszkowi Opolszczyzny nie oznaczało bynajmniej odzyskania ziemi kaliskiej i rudzkiej, w której w dalszym ciągu rządy pod zwierzchnictwem księcia wrocławskiego sprawowała Wiola wraz z młodszym synem Kazimierza I Władysławem.


Tymczasem skomplikowała się sytuacja na północy. Otóż Brandenburczycy, korzystając ze śmierci Henryka Brodatego, zajęli ważny gród w Santoku i zagrozili Lubuszowi. Do tych problemów doszły wkrótce nowe: było to zagrożenie ze strony Władysława Odonica i Konrada Mazowieckiego oraz nie uregulowany konflikt z kościołem, z arcybiskupem gnieźnieńskim Pełką, odziedziczony zresztą po ojcu, a dotyczący propagatyw książęcych w dobrach biskupich.


Henrykowi sprzyjało jednak szczęście - 5 czerwca 1239 roku zmarł Władysław Odonic, pozostawiając dwóch nieletnich synów, Przemysła i Bolesława. Korzystając z tych okoliczności książę śląski zajął większość posiadłości Odonica z Gnieznem na czele, pozostawiając Władysławowicom Nakło nad Notecią i Ujście.


Kolejne posunięcia Henryka II były jednak mistrzowskie: mianowicie porzucił on obóz niemieckich cesarzy Hohenstaufów wspieranych wcześniej przez ojca i dziada i przeszedł na stronę papieską, co od razu zażegnało konflikt z kościołem. Następnie unikając konfliktów z innymi książętami piastowskimi wydał swoją córkę Konstancję za syna Konrada Mazowieckiego, Kazimierza Kujawskiego, oodając w posagu bogatą kasztelanię lądzką. Następnie uderzył na Brandenburczyków, odpierając ich spod Lubusza i odzyskując gród w Santoku.
URL : https://www.valka.cz/Jindrich-II-t21987#152891 Verze : 0
Diskusní příspěvek Faktografický příspěvek
Přílohy

Přidejte se k nám

Věříme, že mezi Vámi jsou lidé s různými zájmy a zkušenostmi, kteří by mohli přispět svými znalostmi a nápady. Pokud máte rádi vojenskou historii a máte zkušenosti s historickým výzkumem, psaním článků, editací textů, moderováním, tvorbou obrázků, grafiky nebo videí, nebo prostě jen máte chuť se zapojit do našeho unikátního systému, můžete se k nám připojit a pomoci nám vytvářet obsah, který bude zajímavý a přínosný pro ostatní čtenáře.

Zjistit více